Status prawny lub forma prawna

Organizacja

Przedmiot działalności i kompetencji

Organy sprawujące funkcje i kompetencje

Struktura własnościowa

Majątek, którym dysponuje

Tryb działania w zakresie wykonywania działań publicznych

Działalność w ramach gospodarki budżetowej i pozabudżetowej

Sposób przyjmowania i załatwiania spraw

Dyrektor
mgr Gabriela Pełka

Nauczyciele
mgr Jolanta Chomicka
SN Renata Leśniewska
mgr Renata Kilian-Pałac
mgr Lucyna Urbaniak
mgr Mariola Parzygnat
mgr Joanna Sondej
mgr Justyna Janisz
mgr Barbara Szydlak
mgr Joanna Szypuła
mgr Ewa Wach-Rzymski
mgr Beata Wilk
mgr Agnieszka Lis-Błasiak
mgr Dorota Pruś
mgr Ewa Dereń
mgr Maria Iskra-Kochowska
mgr Magdalena Wicher
mgr Monika Rydzik

Specjaliści
psycholog mgr Natalia Stępień
logopeda mgr Katarzyna Tokarz-Pawlik
terapeuta pedagogiczny mgr Joanna Szypuła
rehabilitant mgr Andrzej Bienia
terapeuta SI mgr Katarzyna Stefaniak
tyflopedagog mgr Joanna Asman
surdopedagog mgr Teresa Czech

Obsługa
pomoc nauczyciela Małgorzata Dzieciuch
woźna oddziałowa Elżbieta Bednarska
woźna oddziałowa Beata Biesiadecka
woźna oddziałowa Dorota Duda
woźna oddziałowa Łucja Filipczak

Załącznik do rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 17 czerwca 2016 r. (poz. 895)

PODSTAWA PROGRAMOWA WYCHOWANIA PRZEDSZKOLNEGO

DLA PRZEDSZKOLI ORAZ INNYCH FORM WYCHOWANIA PRZEDSZKOLNEGO

Podstawa programowa wychowania przedszkolnego opisuje proces wspomagania rozwoju i edukacji dzieci objętych wychowaniem przedszkolnym. Przedszkola oraz inne formy wychowania przedszkolnego w równej mierze pełnią funkcje opiekuńcze, wychowawcze i kształcące. Zapewniają dzieciom możliwość wspólnej zabawy i nauki w warunkach bezpiecznych, przyjaznych i dostosowanych do ich potrzeb rozwojowych.

Celem wychowania przedszkolnego jest:

1) wspomaganie dzieci w rozwijaniu uzdolnień oraz kształtowanie czynności intelektualnych potrzebnych dzieciom w codziennych sytuacjach i w dalszej edukacji;

2) budowanie systemu wartości, w tym wychowywanie dzieci tak, żeby lepiej orientowały się w tym, co jest dobre, a co złe;

3) kształtowanie u dzieci odporności emocjonalnej koniecznej do racjonalnego radzenia sobie w nowych i trudnych sytuacjach, w tym także do łagodnego znoszenia stresów i porażek;

4) rozwijanie umiejętności społecznych dzieci, które są niezbędne w poprawnych relacjach z dziećmi i dorosłymi;

5) stwarzanie warunków sprzyjających wspólnej i zgodnej zabawie oraz nauce dzieci o zróżnicowanych możliwościach fizycznych i intelektualnych;

6) troska o zdrowie dzieci i ich sprawność fizyczną; zachęcanie do uczestnictwa w zabawach i grach sportowych;

7) budowanie dziecięcej wiedzy o świecie społecznym, przyrodniczym i technicznym oraz rozwijanie umiejętności prezentowania swoich przemyśleń w sposób zrozumiały dla innych;

8) wprowadzenie dzieci w świat wartości estetycznych i rozwijanie umiejętności wypowiadania się poprzez muzykę, taniec, śpiew, małe formy teatralne oraz sztuki plastyczne;

9) kształtowanie u dzieci poczucia przynależności społecznej (do rodziny, grupy rówieśniczej i wspólnoty narodowej) oraz postawy patriotycznej;

10) zapewnienie dzieciom lepszych szans edukacyjnych poprzez wspieranie ich ciekawości, aktywności i samodzielności, a także kształtowanie wiadomości i umiejętności, które są ważne w edukacji szkolnej;

11) kształtowanie u dzieci umiejętności czytania i przygotowanie dzieci do nabywania umiejętności pisania;

12) przygotowanie dzieci do posługiwania się językiem obcym nowożytnym poprzez rozbudzanie ich świadomości językowej i wrażliwości kulturowej oraz budowanie pozytywnej motywacji do nauki języków obcych na dalszych etapach edukacyjnych;

13) w przedszkolach umożliwiających dzieciom należącym do mniejszości narodowych i etnicznych oraz społeczności posługującej się językiem regionalnym, o których mowa w ustawie z dnia 6 stycznia 2005 r. o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz o języku regionalnym (Dz. U. z 2015 r. poz. 573 oraz z 2016 r. poz. 749), podtrzymywanie i rozwijanie poczucia tożsamości narodowej, etnicznej i językowej – przygotowanie dzieci do posługiwania się językiem mniejszości narodowej lub etnicznej lub językiem regionalnym poprzez rozbudzanie ich świadomości narodowej, etnicznej i językowej oraz budowanie pozytywnej motywacji do nauki języka mniejszości narodowej lub etnicznej lub języka regionalnego na dalszych etapach edukacyjnych.

Przygotowanie dzieci do posługiwania się językiem obcym nowożytnym nie dotyczy:

1) dzieci posiadających orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego wydane ze względu na upośledzenie umysłowe w stopniu umiarkowanym lub znacznym oraz dzieci posiadających orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego wydane ze względu na niepełnosprawności sprzężone, jeżeli jedną z niepełnosprawności jest upośledzenie umysłowe w stopniu umiarkowanym lub znacznym;

2) dzieci posiadających orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego wydane ze względu na inne niż wymienione w pkt 2 rodzaje niepełnosprawności, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 71b ust. 7 pkt 2 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty, oraz jeżeli z indywidualnego programu edukacyjno-terapeutycznego wynika brak możliwości realizacji przygotowania do posługiwania się językiem obcym nowożytnym ze względu na indywidualne potrzeby rozwojowe i edukacyjne oraz możliwości psychofizyczne dziecka.

Przedszkola, inne formy wychowania przedszkolnego oraz poszczególni nauczyciele podejmują działania mające na celu zindywidualizowane wspomaganie rozwoju każdego dziecka, stosownie do jego potrzeb i możliwości, a w przypadku dzieci niepełnosprawnych – stosownie także do ich możliwości psychofizycznych i komunikacyjnych oraz tempa rozwoju psychofizycznego.

Cele te są realizowane we wszystkich obszarach działalności edukacyjnej przedszkola oraz innej formy wychowania przedszkolnego. W każdym z obszarów są podane umiejętności i wiadomości, którymi dzieci kończące wychowanie przedszkolne powinny się wykazywać. W przypadku dzieci niepełnosprawnych wymagania w zakresie poszczególnych umiejętności i wiadomości powinny uwzględniać ograniczenia wynikające z ich niepełnosprawności.

Aby osiągnąć cele wychowania przedszkolnego, należy wspomagać rozwój, wychowywać i kształcić dzieci w następujących obszarach:

1. Kształtowanie umiejętności społecznych dzieci: porozumiewanie się z dziećmi i dorosłymi, zgodne funkcjonowanie w zabawie i w sytuacjach zadaniowych.

Dziecko kończące wychowanie przedszkolne:

1) obdarza uwagą dzieci i dorosłych, aby rozumieć to, co mówią i czego oczekują; grzecznie zwraca się do innych w domu, w przedszkolu, na ulicy;

2) przestrzega reguł obowiązujących w społeczności dziecięcej (stara się współdziałać w zabawach i w sytuacjach zadaniowych) oraz w świecie dorosłych;

3) w miarę samodzielnie radzi sobie w sytuacjach życiowych i próbuje przewidywać skutki swoich zachowań;

4) wie, że nie należy chwalić się bogactwem i nie należy dokuczać dzieciom, które wychowują się w trudniejszych warunkach, a także że nie należy wyszydzać i szykanować innych;

5) umie się przedstawić: podaje swoje imię, nazwisko i adres zamieszkania; wie, komu można podawać takie informacje;

6) rozumie potrzebę poszanowania odmienności i autonomii drugiego człowieka.

2. Kształtowanie czynności samoobsługowych, nawyków higienicznych i kulturalnych. Wdrażanie dzieci do utrzymywania ładu i porządku.

Dziecko kończące wychowanie przedszkolne:

1) jest samodzielne w zakresie higieny osobistej;

2) właściwie zachowuje się przy stole podczas posiłków, nakrywa do stołu i sprząta po sobie;

3) samodzielnie ubiera się i rozbiera;

4) utrzymuje porządek w swoim otoczeniu.

3. Wspomaganie rozwoju mowy oraz innych umiejętności komunikacyjnych dzieci.

Dziecko kończące wychowanie przedszkolne:

1) zwraca się bezpośrednio do rozmówcy, mówi poprawnie pod względem artykulacyjnym, gramatycznym, fleksyjnym i składniowym lub komunikuje się w inny zrozumiały sposób, w tym z wykorzystaniem języka migowego lub innych alternatywnych metod komunikacji;

2) mówi płynnie, niezbyt głośno, dostosowując ton głosu do sytuacji;

3) uważnie słucha, pyta o niezrozumiałe fakty i formułuje dłuższe wypowiedzi o ważnych sprawach; 4) w zrozumiały sposób mówi lub w inny sposób komunikuje o swoich potrzebach i decyzjach.

4. Wspieranie dzieci w rozwijaniu czynności intelektualnych, które stosują w poznawaniu i rozumieniu siebie i swojego otoczenia.

Dziecko kończące wychowanie przedszkolne:

1) przewiduje, na miarę swoich możliwości, jakie będą skutki czynności manipulacyjnych na przedmiotach (wnioskowanie o wprowadzanych i obserwowanych zmianach);

2) grupuje obiekty w sensowny sposób (klasyfikuje) i formułuje uogólnienia typu: to do tego pasuje, te obiekty są podobne, a te są inne;

3) stara się łączyć przyczynę ze skutkiem i próbuje przewidywać, co się może zdarzyć.

5. Wychowanie zdrowotne i kształtowanie sprawności fizycznej dzieci.

Dziecko kończące wychowanie przedszkolne:

1) dba o swoje zdrowie; zaczyna orientować się w zasadach zdrowego żywienia i zdrowego trybu życia;

2) dostrzega związek pomiędzy chorobą a leczeniem, poddaje się leczeniu, np. wie, że przyjmowanie lekarstw i zastrzyki są konieczne;

3) jest sprawne fizycznie lub jest sprawne na miarę swoich możliwości;

4) uczestniczy w zajęciach ruchowych, w zabawach i grach w ogrodzie przedszkolnym, w parku, na boisku, w sali gimnastycznej.

6. Wdrażanie dzieci do dbałości o bezpieczeństwo własne oraz innych.

Dziecko kończące wychowanie przedszkolne:

1) wie, jak trzeba zachować się w sytuacji zagrożenia i gdzie można otrzymać pomoc, umie o nią poprosić;

2) orientuje się w bezpiecznym poruszaniu się po drogach i w korzystaniu ze środków transportu;

3) zna zagrożenia płynące ze świata ludzi, roślin oraz zwierząt i unika ich;

4) wie, że nie może samodzielnie zażywać lekarstw i stosować środków chemicznych (np. środków czystości);

5) próbuje samodzielnie i bezpiecznie organizować sobie czas wolny w przedszkolu i w domu; ma rozeznanie, gdzie można się bezpiecznie bawić, a gdzie nie.

7. Wychowanie przez sztukę – dziecko widzem i aktorem.

Dziecko kończące wychowanie przedszkolne:

1) wie, jak należy się zachować na uroczystościach, np. na koncercie, festynie, przedstawieniu, w teatrze, w kinie;

2) odgrywa role w zabawach parateatralnych, posługując się mową, mimiką, gestem i ruchem; umie posługiwać się rekwizytami (np. maską).

8. Wychowanie przez sztukę – muzyka: różne formy aktywności muzyczno-ruchowej (śpiew, gra, taniec).

Dziecko kończące wychowanie przedszkolne:

1) śpiewa piosenki z dziecięcego repertuaru oraz łatwe piosenki ludowe; chętnie uczestniczy w zbiorowym śpiewie, w tańcach i muzykowaniu;

2) dostrzega zmiany charakteru muzyki (np. dynamiki, tempa i wysokości dźwięku) i wyraża je ruchem;

3) wyraża stany emocjonalne, pojęcia i zjawiska pozamuzyczne różnymi środkami aktywności muzycznej – instrumentalnej (z użyciem instrumentów perkusyjnych oraz innych przedmiotów), wokalnej i ruchowej;

4) w skupieniu słucha muzyki, w tym także muzyki poważnej.

9. Wychowanie przez sztukę – różne formy plastyczne.

Dziecko kończące wychowanie przedszkolne:

1) umie wypowiadać się w różnych technikach plastycznych i przy użyciu elementarnych środków wyrazu (takich jak kształt i barwa) w postaci prostych kompozycji i form konstrukcyjnych;

2) przejawia, na miarę swoich możliwości, zainteresowanie wybranymi zabytkami i dziełami sztuki oraz tradycjami i obrzędami ludowymi ze swojego regionu;

3) wykazuje zainteresowanie malarstwem, rzeźbą i architekturą (także architekturą zieleni i architekturą wnętrz).

10. Wspomaganie rozwoju intelektualnego dzieci poprzez zabawy konstrukcyjne, budzenie zainteresowań technicznych.

Dziecko kończące wychowanie przedszkolne:

1) wznosi konstrukcje z klocków i tworzy kompozycje z różnorodnych materiałów (np. przyrodniczych), ma poczucie sprawstwa („potrafię to zrobić”) i odczuwa radość z wykonanej pracy;

2) właściwie używa prostych narzędzi podczas majsterkowania;

3) interesuje się urządzeniami technicznymi (np. używanymi w gospodarstwie domowym), próbuje rozumieć, jak one działają i zachowuje ostrożność przy korzystaniu z nich.

11. Pomaganie dzieciom w rozumieniu istoty zjawisk atmosferycznych i w unikaniu zagrożeń.

Dziecko kończące wychowanie przedszkolne:

1) rozpoznaje i nazywa zjawiska atmosferyczne charakterystyczne dla poszczególnych pór roku; podejmuje rozsądne decyzje i nie naraża się na niebezpieczeństwo wynikające z pogody (np. nie stoi pod drzewem w czasie burzy, nie zdejmuje czapki w mroźną pogodę);

2) wie, o czym mówi osoba zapowiadająca pogodę w radiu i w telewizji, np. że będzie padał deszcz, śnieg, wiał wiatr; stosuje się do podawanych informacji na miarę swoich możliwości.

12. Wychowanie dla poszanowania roślin i zwierząt.

Dziecko kończące wychowanie przedszkolne:

1) nazywa oraz wyróżnia rośliny i zwierzęta żyjące w różnych środowiskach przyrodniczych, np. na polu, na łące, w lesie;

2) wie, jakie warunki są potrzebne do rozwoju zwierząt (przestrzeń życiowa, bezpieczeństwo, pokarm) i wzrostu roślin (światło, temperatura, wilgotność);

3) potrafi wymienić zmiany zachodzące w życiu roślin i zwierząt w kolejnych porach roku; wie, w jaki sposób człowiek może je chronić i pomóc im, np. przetrwać zimę.

13. Wspomaganie rozwoju intelektualnego dzieci wraz z edukacją matematyczną.

Dziecko kończące wychowanie przedszkolne:

1) liczy obiekty i odróżnia błędne liczenie od poprawnego;

2) dodaje i odejmuje w zakresie 10, pomagając sobie liczeniem na palcach lub na innych zbiorach zastępczych;

3) porównuje szacunkowo liczebności zbiorów; rozróżnia zbiory równoliczne i nierównoliczne;

4) zna cyfry od 0 do 9 i tworzy z nich liczby od 0 do 10 i więcej;

5) rozróżnia stronę lewą i prawą, określa kierunki i ustala położenie obiektów w stosunku do własnej osoby, a także w odniesieniu do innych obiektów;

6) wie, na czym polega pomiar długości i zna proste sposoby mierzenia: krokami, stopa za stopą;

7) zna stałe następstwo dni i nocy, pór roku, dni tygodnia, miesięcy w roku;

8) rozróżnia przedmioty, obiekty, kolory, podstawowe figury geometryczne i porównuje ich wielkości.

14. Tworzenie warunków do doświadczeń językowych i komunikacyjnych w zakresie reprezentatywnej i komunikatywnej funkcji języka (ze szczególnym uwzględnieniem nabywania umiejętności czytania).

Dziecko kończące wychowanie przedszkolne:

1) potrafi określić kierunki oraz miejsca na kartce papieru, rozumie polecenia typu: narysuj kółko w lewym górnym rogu kartki, narysuj szlaczek, zaczynając od lewej strony kartki;

2) potrafi uważnie postrzegać (organizuje pole spostrzeżeniowe), aby rozpoznać i zapamiętać to, co jest przedstawione na obrazkach;

3) dysponuje sprawnością rąk oraz koordynacją wzrokowo-ruchową potrzebną do rysowania, wycinania i nauki pisania lub innymi zdolnościami i sprawnościami niezbędnymi do skutecznego komunikowania się z innymi;

4) słucha lub odbiera w innej dostępnej dla siebie formie komunikacji treść np. opowiadań, baśni i rozmawia o nich lub komunikuje się w inny, zrozumiały sposób, m.in. z wykorzystaniem języka migowego lub innych alternatywnych metod komunikacji; interesuje się książkami;

5) rozumie sens informacji podanych w formie uproszczonych rysunków oraz często stosowanych oznaczeń i symboli, np. w przedszkolu, na ulicy, na dworcu;

6) układa krótkie zdania, dzieli zdania na wyrazy, dzieli wyrazy na sylaby; wyodrębnia głoski w słowach o prostej budowie fonetycznej;

7) zna drukowane małe i wielkie litery (z wyłączeniem dwuznaków, zmiękczeń i liter oznaczających w języku polskim samogłoski nosowe);

8) interesuje się czytaniem; układa proste wyrazy z liter i potrafi je przeczytać; 9) interesuje się pisaniem; kreśli znaki literopodobne i podejmuje próby pisania; 10) rozumie znaczenie umiejętności czytania i pisania.

15. Wychowanie rodzinne, obywatelskie i patriotyczne.

Dziecko kończące wychowanie przedszkolne:

1) wymienia imiona i nazwiska osób bliskich, wie, gdzie one pracują, czym się zajmują;

2) zna swoje prawa i obowiązki;

3) zna nazwę miejscowości, w której mieszka, zna ważniejsze instytucje i orientuje się w rolach społecznych pełnionych przez ważne osoby, np. policjanta, strażaka;

4) wie, jakiej jest narodowości, że mieszka w Polsce, a stolicą Polski jest Warszawa;

5) nazywa godło i flagę państwową, zna polski hymn i wie, że Polska należy do Unii Europejskiej; 6) wie, że wszyscy ludzie mają równe prawa.

16. Przygotowanie dzieci do posługiwania się językiem obcym nowożytnym.

Dziecko kończące wychowanie przedszkolne:

1) uczestniczy w zabawach, np. muzycznych, ruchowych, plastycznych, konstrukcyjnych, teatralnych;

2) rozumie bardzo proste polecenia i reaguje na nie;

3) powtarza rymowanki, proste wierszyki i śpiewa piosenki w grupie;

4) rozumie ogólny sens krótkich historyjek opowiadanych lub czytanych, gdy są wspierane np. obrazkami, rekwizytami, ruchem, mimiką, gestami.

17. Przygotowanie do posługiwania się językiem mniejszości narodowej lub etnicznej lub językiem regionalnym dzieci należących do mniejszości narodowych i etnicznych oraz społeczności posługującej się językiem regionalnym, o których mowa w ustawie z dnia 6 stycznia 2005 r. o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz o języku regionalnym, w tym z uwzględnieniem potrzeb dzieci niesłyszących posługujących się językiem migowym.

Dziecko kończące wychowanie przedszkolne:

1) uczestniczy w zabawach prowadzonych w języku mniejszości narodowej, etnicznej lub języku regionalnym, w tym prowadzonych dla dzieci niesłyszących z wykorzystaniem np. języka migowego;

2) rozumie bardzo proste polecenia wydawane w języku mniejszości narodowej, etnicznej lub języku regionalnym i reaguje na nie;

3) powtarza rymowanki, proste wierszyki i śpiewa piosenki w grupie w języku mniejszości narodowej, etnicznej lub języku regionalnym;

4) rozumie ogólny sens krótkich historyjek opowiadanych lub czytanych w języku mniejszości narodowej, etnicznej lub języku regionalnym;

5) wie, do jakiej wspólnoty narodowej, etnicznej lub językowej należy; 6) zna godło swojej wspólnoty narodowej, etnicznej lub językowej.

Zalecane warunki i sposób realizacji

W trosce o prawidłowy rozwój psychoruchowy oraz przebieg wychowania i kształcenia dzieci w wieku przedszkolnym zaleca się następujące proporcje zagospodarowania czasu przebywania w przedszkolu oraz innej formie wychowania przedszkolnego, w rozliczeniu tygodniowym:

1) co najmniej jedną piątą czasu należy przeznaczyć na zabawę (w tym czasie dzieci bawią się swobodnie, przy niewielkim udziale nauczyciela);

2) co najmniej jedną piątą czasu (w przypadku młodszych dzieci – jedną czwartą czasu) dzieci spędzają w ogrodzie przedszkolnym, na boisku, w parku itp. (organizowane są tam gry i zabawy ruchowe, zajęcia sportowe, obserwacje przyrodnicze, prace gospodarcze, porządkowe i ogrodnicze itd.);

3) co najmniej jedną piątą czasu (w przypadku młodszych dzieci – nie więcej niż jedną piątą czasu) zajmują różnego typu zajęcia dydaktyczne, realizowane według programu wychowania przedszkolnego;

4) pozostały czas przeznacza się, odpowiednio do potrzeb, na realizację:

a) dowolnie wybranych przez nauczyciela czynności (z tym, że w tej puli czasu mieszczą się czynności opiekuńcze, samoobsługowe, organizacyjne),

b) pomocy psychologiczno-pedagogicznej,

c) zajęć rewalidacyjnych dla dzieci niepełnosprawnych.

Zadaniem nauczycieli jest prowadzenie obserwacji pedagogicznych mających na celu poznanie możliwości i potrzeb rozwojowych dzieci oraz dokumentowanie tych obserwacji.

Z początkiem roku szkolnego poprzedzającego rozpoczęcie przez dziecko nauki w klasie I szkoły podstawowej należy przeprowadzić analizę gotowości dziecka do podjęcia nauki w szkole (diagnoza przedszkolna). Celem takiej analizy jest zgromadzenie informacji, które mogą pomóc:

1) rodzicom w poznaniu stanu gotowości dziecka do podjęcia nauki w szkole podstawowej, aby mogli je w osiąganiu tej gotowości, odpowiednio do potrzeb, wspomagać;

2) nauczycielowi przedszkola oraz innej formy wychowania przedszkolnego przy opracowaniu indywidualnego programu wspomagania i korygowania rozwoju dziecka, który będzie realizowany w roku poprzedzającym rozpoczęcie nauki w szkole podstawowej, a w przypadku dziecka posiadającego orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego – zespołowi nauczycieli i specjalistów przy opracowywaniu lub modyfikowaniu indywidualnego programu edukacyjno-terapeutycznego;

3) pracownikom poradni psychologiczno-pedagogicznej przeprowadzającym, w razie potrzeby związanej ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi, pogłębioną diagnozę dziecka.

W wielu obszarach wychowania przedszkolnego występują treści edukacji zdrowotnej. Ze względu na dobro dzieci należy zadbać o kształtowanie ich świadomości zdrowotnej oraz nawyków dbania o własne zdrowie w codziennych sytuacjach w przedszkolu i w domu, w tym właściwych nawyków żywieniowych, współpracując w tym zakresie z rodzicami.

Przygotowanie dzieci do posługiwania się językiem obcym nowożytnym powinno być włączone w różne działania realizowane w ramach programu wychowania przedszkolnego i powinno odbywać się przede wszystkim w formie zabawy. Należy stworzyć warunki umożliwiające dzieciom osłuchanie się z językiem obcym w różnych sytuacjach życia codziennego. Może to zostać zrealizowane m.in. poprzez kierowanie do dzieci bardzo prostych poleceń w języku obcym w toku różnych zajęć i zabaw, wspólną lekturę książeczek dla dzieci w języku obcym, włączenie do zajęć rymowanek, prostych wierszyków, piosenek, materiałów audiowizualnych w języku obcym.

Dokonując wyboru języka obcego nowożytnego, do posługiwania się którym będą przygotowywane dzieci uczęszczające do przedszkola lub innej formy wychowania przedszkolnego, należy brać pod uwagę, jaki język obcy nowożytny jest nauczany w szkołach podstawowych na terenie danej gminy.

Realizację programu wychowania przedszkolnego, uwzględniającego podstawę programową wychowania przedszkolnego, w oddziale w przedszkolu lub w innej formie wychowania przedszkolnego, zależnie od czasu pracy oddziału lub innej formy wychowania przedszkolnego, powierza się jednemu lub dwóm nauczycielom. Prowadzenie zajęć lub części zajęć z zakresu kształtowania sprawności fizycznej dzieci, wychowania przez sztukę oraz przygotowania dzieci do posługiwania się językiem obcym nowożytnym można powierzyć innym nauczycielom posiadającym odpowiednie kwalifikacje określone w przepisach w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli oraz określenia szkół i wypadków, w których można zatrudnić nauczycieli niemających wyższego wykształcenia lub ukończonego zakładu kształcenia nauczycieli.

W trosce o jednolite oddziaływanie wychowawcze nauczyciele:

1) systematycznie informują rodziców o zadaniach wychowawczych i kształcących realizowanych w przedszkolu lub innej formie wychowania przedszkolnego, zapoznają rodziców z podstawą programową wychowania przedszkolnego i włączają ich do procesu nabywania przez dzieci wiadomości i umiejętności w niej określonych;

2) informują rodziców o sukcesach i kłopotach ich dzieci, a także włączają ich do wspierania osiągnięć rozwojowych dzieci i łagodzenia trudności, na jakie one natrafiają;

3) zachęcają rodziców do współdecydowania w sprawach przedszkola lub innej formy wychowania przedszkolnego, np. wspólnie organizują wydarzenia, w których biorą udział dzieci.

Rolą nauczyciela jest przygotowanie dziecka do podjęcia nauki w szkole podstawowej, z uwzględnieniem potrzeb dziecka, w tym potrzeby ruchu.

W celu przygotowania dzieci do podjęcia nauki w szkole podstawowej nauczyciele powinni znać podstawę programową kształcenia ogólnego dla szkół podstawowych w zakresie I etapu edukacyjnego.

Przedszkole realizuje Podstawę programową wychowania przedszkolnego dla przedszkoli, oddziałów przedszkolnych w szkołach podstawowych oraz innych form wychowania przedszkolnego.

Program edukacji przedszkolnej wspomagający rozwój aktywności dzieci pt. „ Nasze przedszkole” Wydawnictwo MAC

Autorki: Małgorzata Kwaśniewska, Wiesława Żaba- Żabińska

W prezentowanym programie główny nacisk został położony na rozwój  aktywność dziecka w różnych obszarach: społecznym, językowym, poznawczym, artystycznym, ruchowym i zdrowotnym                     W każdym rodzaju aktywności został określony zakres treści edukacyjnych oraz numer obszaru edukacyjnego z podstawy programowej odpowiadający danemu rodzajowi aktywności dziecięcej. Struktura programu przedstawia się następująco:

CELE OGÓLNE W POSZCZEGÓLNYCH OBSZARACH EDUKACYJNYCH

Aktywność społeczna

• Kształtowanie umiejętności społecznych dzieci: porozumiewanie się z dziećmi i dorosłymi, zgodne funkcjonowanie w zabawie i sytuacjach zadaniowych
• Kształtowanie czynności samoobsługowych, nawyków higienicznych i kulturalnych. Wdrażanie dzieci do utrzymania ładu i porządku.
• Wychowanie rodzinne, obywatelski i patriotyczne
• Przygotowanie do posługiwania się językiem mniejszości narodowych lub etnicznych lub językiem regionalnym dzieci należących do mniejszości narodowych i etnicznych

Aktywność językowa

• Wspomaganie rozwoju mowy oraz innych umiejętności komunikacyjnych dziecka
• Tworzenie warunków do doświadczeń językowych i komunikacyjnych w zakresie reprezentatywnej i komunikatywnej funkcji języka ( ze szczególnym uwzględnieniem nabywania umiejętności czytania)
• Przygotowanie dzieci di posługiwania się językiem obcym nowożytnym
• Przygotowanie do posługiwania się językiem mniejszości narodowych lub etnicznych lub językiem regionalnym dzieci należących do mniejszości narodowych i etnicznych oraz społeczności posługujących się językiem regionalnym

Aktywność poznawcza

• Wspieranie dzieci w rozwijaniu czynności intelektualnych, które stosują w poznawaniu i rozumieniu siebie i swojego otoczenia
• Pomaganie dzieciom w rozumieniu istoty zjawisk atmosferycznych i unikaniu zagrożeń
• Wychowanie dla poszanowania roślin i zwierząt
• Wspomaganie rozwoju intelektualnego dzieci wraz z  edukacją matematyczną

Aktywność artystyczna

• Wychowanie przez sztukę – dziecko widzem i aktorem
• wychowanie przez sztukę – muzyka: różne formy aktywności muzyczno- ruchowej ( śpiew, gra, taniec)
• Wychowanie przez sztukę różne formy plastyczne
• Wspomaganie rozwoju intelektualnego dzieci poprzez zabawy konstrukcyjne, budzenie zainteresowań technicznych

Aktywność ruchowa i zdrowotna

• Wychowanie zdrowotne i kształtowanie sprawności fizycznej dzieci
• Wdrażanie dzieci do dbałości o bezpieczeństwo własne i innych

Szczegółowe cele edukacyjne w poszczególnych obszarach edukacyjnych zostały zawarte w Podstawie programowej wychowania przedszkolnego.

Program wychowawczy przedszkola „Wychowanie do wartości” - rok szkolny 2021/22.

Opracowanie: mgr Renata Kilian-Pałac, lic. Anna Piekarz

Realizowany przez przedszkole  „Program Wychowawczy”  jest   zgodny z podstawą programową wychowania przedszkolnego i  ściśle skorelowany z Programem edukacji  przedszkolnej „Nasze przedszkole” Małgorzaty Kwaśniewskiej, W. Żaby- Żabińskiej, wydawnictwa MAC Edukacja.

Nadrzędnym celem programu jest stwarzanie warunków do pełnego rozwoju osobowego każdego z naszych wychowanków, zgodnego z ich wrodzonym potencjałem i możliwościami w relacjach ze środowiskiem społeczno- kulturowym i przyrodniczym.

Główne cele programu to:  

• wprowadzanie dzieci w system ogólnoludzkich wartości moralnych,
• budowanie zachowań kulturowych i społecznie akceptowanych

Treści edukacyjne programu wychowawczego:

• „Wychowanie do wartości”
• „Umiem funkcjonować w grupie”,
• „Jestem dobrym kolegą”,
• „Dbam o swoje bezpieczeństwo”,
• „Jestem kulturalny”,
• „Szanuję swoją rodzinę”,
• „Jestem dobrym Polakiem”
• „Dbam o swoje zdrowie”

zawierają akceptowane normy postępowania oraz przykładowe sposoby realizacji, z  zakresem dostosowań do każdej grupy wiekowej.

Wszystkie zajęcia w przedszkolu uwzględniają założenia programu wychowawczego. Nauczyciele dostosowują przekazywanie wiedzy oraz kształtowanie umiejętności i postaw wychowanków do odpowiedniej w tym wieku aktywności dzieci.  Umożliwiają poznawanie świata, inspirują do wyrażania własnych myśli i przeżyć, rozbudzają ciekawość poznawczą i motywację do dalszej edukacji.

Realizując program wychowawczy przedszkola wykorzystujemy elementy wielu atrakcyjnych form i metod wspierających aktywność, samodzielność, zachęcających do twórczych poszukiwań, pozwalających na ukazaniu zalet i walorów każdego dziecka.

Dzieci potrzebują precyzyjnego określenia, co jest dozwolone, a czego nie wolno.  W każdej grupie wprowadzono „Kodeks przedszkolaka”, który zarówno wspiera i motywuje do przestrzegania obowiązujących norm i zasad w społeczności przedszkolnej. Skutecznym środkiem wychowania są nagrody i pochwały. Mają one wartość zachęcającą a zarazem motywującą  każde dziecko do jak najlepszej pracy.

W grupach realizujemy  dziecięcy kodeks zachowań, który mówi, jak  dzieci powinny się zachowywać i postępować, a czego nie mogą robić.

Rodzina i przedszkole to dwa ważne środowiska wychowawcze dziecka mające decydujący wpływ na prawidłowy jego rozwój. Współdziałanie nauczycieli i rodziców jest jednym z istotnych czynników prawidłowego procesu wychowawczego. Wpływa zarówno na postępy dzieci w nauce, jak i w zachowaniu. Daje też szansę ciągłego doskonalenia się nauczycieli i rodziców jako wychowawców odpowiedzialnych za wielostronny rozwój dzieci. Skuteczność tego oddziaływania uwarunkowana jest wzajemnym i ścisłym współdziałaniem. Dlatego wychowawcy dążą do ujednolicenia oddziaływań dydaktyczno-wychowawczych na płaszczyźnie przedszkole-dom oraz do pełnej współpracy rodziców z placówką.

Pragniemy, aby rezultatem naszej pracy wychowawczej była dziecięca świadomość swojej wartości i indywidualności. Chcemy, aby każde dziecko rozumiało i respektowało zasady współżycia i współdziałania z innymi ludźmi. Aby nie obawiało się wyrażać swoich emocji, ale szanowało także odczucia i odmienność innych. Naszym priorytetem jest wpojenie każdemu dziecku istoty tolerancji, otwartości i wrażliwości na otaczający je świat.

PROGRAM ADAPTACYJNY

System wsparcia dzieci w okresie adaptacji do warunków przedszkola: ,, Adaptacja dziecka w środowisku przedszkolnym” ,,WSPARCIE NA STARCIE”

Temat działania:  Nauczyciele i rodzice partnerami w trudnym okresie adaptacji dziecka w przedszkolu.

Cele działania:

• ułatwienie i złagodzenie dzieciom startu przedszkolnego;
• obniżenie lęku dzieci przed rozstaniem z rodzicami, a także obniżenie lęku rodziców związanego z koniecznością oddania dziecka pod opiekę personelu przedszkola;
• skrócenie czasu adaptacji dziecka do przedszkola;
• integracja ze środowiskiem przedszkolnym;
• uświadomienie rodzicom potrzeb emocjonalnych dziecka;
• nawiązanie więzi emocjonalnej między dzieckiem a nauczycielami i innymi dziećmi;
• pozytywne nastawienie rodziców do sytuacji przedszkolnej
• wzmacnianie więzi  uczuciowej ze środowiskiem przedszkolnym ( nauczycielami , rówieśnikami )
• zmniejszenie u dzieci trudnych napięć emocjonalnych w pierwszych kontaktach
  z przedszkolem
•  motywowanie dzieci do podejmowanie działań i zachowań sprzyjających
  w integrowaniu się z przedszkolem
• nawiązanie bliskiego, serdecznego kontaktu w relacjach:  
  nauczyciel – dziecko, nauczyciel – rodzic,
• nabywanie prze dziecko poczucia własnej wartości,
•  motywowanie rodziców oraz pracowników przedszkola do zapewnienia optymalnych warunków do łatwej adaptacji,
• zapoznanie rodziców z bazą i zasobami przedszkola , jego organizacją pracy,
• integracja rodziców z przedszkolem w calu ułatwienia lepszej współpracy,
• poznanie oczekiwań rodziców wobec przedszkola,
• psychoedukacja rodziców w zakresie zaspokajania potrzeb dziecka jako warunku prawidłowego jego rozwoju.

Opis działania:

Pierwsze dni w przedszkolu to szczególny okres w życiu dziecka i jego rodziców.
Nowy przedszkolak musi się oswoić z nowym miejscem, wychowawcami oraz innymi dziećmi, a rodzic przezwyciężyć własny lęk o to, jak dziecko poradzi sobie w sytuacji rozłąki. Dla dziecka, które dotąd nie rozstawało się na dłużej z rodzicami lub nie miało kontaktu z innymi dorosłymi oraz większą liczbą równolatków, adaptacja do nowej sytuacji może być trudna. Kontakty społeczne i doświadczenia dziecka z innymi ludźmi mają duże znaczenie w poznaniu rzeczywistości. Przy przekraczaniu „progu przedszkola” poznawcze wymagania nowej sytuacji przekraczają kompetencje dziecka, w związku z tym działają czynniki burzące jego emocjonalny spokój. Dziecko znajduje się w sytuacji stresu, z dużym napięciem emocjonalnym. Dziecko 3 letnie rozpoczynające przygodę z przedszkolem potrzebuje w tym czasie spokojnej i stałej troski, aby mogło wykształcić w sobie poczucie bezpieczeństwa. Jeżeli warunki zostaną spełnione dziecko nabiera zaufania do świata i nadziei na przyszłość. Adoptuje się dobrze, ponieważ akceptuje nowe osoby, zarówno rówieśników jak i panie nauczycielki, gdyż odbiera te osoby jako bezpieczne.
Jeżeli dziecko we wczesnym okresie życia miało zaburzone kontakty z matką i bliskimi, świat może jawić się jako potencjalne zagrożenie. Dziecko będzie podejrzliwe, z brakiem poczucia bezpieczeństwa, pełne obaw o przyszłość. Dlatego trzeba przygotować dziecko do przedszkola już wcześniej.

W związku z tym w marcu każdego roku psycholog bierze czynny udział w organizowanym „Dniu otwartym przedszkola”, w którym organizujemy zajęcia i zabawy dla dzieci, których rodzice pragną zapisać do przedszkola. Tego dnia rodzice i dzieci poznają przedszkole, sale zabaw i inne pomieszczenia, aktywnie uczestniczą w prowadzonych zajęciach dydaktycznych, biorą udział w zabawach swobodnych wspólnie z przedszkolakami, uczestniczą jako widzowie w przedstawieniach teatralnych w wykonaniu starszych grup. Istnieje również możliwość skorzystania z porad specjalistów, pracujących w przedszkolu, w tym również z psychologiem, celem uzyskania wskazówek, dotyczących profilaktyki lęku separacyjnego oraz potrzeb psychofizycznych małego dziecka.

Aby ułatwić dzieciom start przedszkolny a tym samym ukierunkować działania rodziców, każdego roku na początku września organizujemy spotkania z rodzicami dzieci nowoprzyjętych, którzy stanowią ważną cześć całego procesu adaptacyjnego, włączając się w przystosowanie dziecka do nowego środowiska. Podczas tego rodzaju spotkań psycholog przedstawia rodzicom rady i wskazówki dotyczące właściwego przygotowania dzieci do przedszkola. Rady i wskazówki mają ułatwić dzieciom start a rodzicom wyrobić zaufanie względem pracowników przedszkola.

Psycholog również towarzyszy rodzicom i ich pociechom pod czas zajęć adaptacyjnych dla dzieci nowoprzyjętych i rodziców. To okazja do zabawy i wspólnego poznawania nowego miejsca. Podczas spotkań rodzice mogą dowiedzieć się więcej o pracy przedszkola, a także poinformować przyszłych wychowawców dziecka o jego przyzwyczajeniach, upodobaniach i problemach zdrowotnych. Dziecko podczas takich zajęć nabierze więcej pewności i poczuje się bezpiecznej w nowym środowisku. To bardzo dobra możliwość by poznać inne przedszkolaki i nauczycieli pracujących w przedszkolu. Celem zajęć adaptacyjnych jest oswojenie dziecka z nowym miejscem w przyjaznej i bezpiecznej atmosferze, pod okiem rodzica. Dziecko poznaje budynek przedszkola oraz zabawy ruchowe, plastyczne i muzyczne, w których będzie uczestniczyć w trakcie przedszkolnych zajęć.

Adaptacja dziecka do przedszkola jest to sytuacja wzbudzająca silne emocje. Dziecko czuje się wyrwane z rodzinnego układu, który gwarantuje mu poczucie stabilności, bezpieczeństwa i rozumienie tego co się dzieje wokół niego. Z dnia na dzień zostaje wprowadzone w nieznane środowisko: nowe otoczenie, przestrzeń, osoby. A to jest konsekwencją tego, że dziecko nie jest w stanie kontrolować sytuacji i odczuwa ją jako zagrożenie. Dzieci na nowe sytuacje reagują: płaczem, wycofaniem, zaburzeniem funkcjonowania, które może prowadzić do lęku a nawet urazu. Dlatego też ważne jest by moment przekroczenia progu dom – przedszkole przebiegał najłagodniej w atmosferze bezpieczeństwa i otworzenia na potrzeby dziecka.
Żeby proces adaptacyjny dziecka do przedszkola przebiegał sprawnie musi zaistnieć ścisła współpraca pomiędzy rodzicami a pracownikami przedszkola. Ich wspólny wysiłek ułatwi dzieciom przystosowanie się do nowego środowiska. Mając na uwadze dobro dziecka rozpoczynającego edukację przedszkolną  psycholog wspólnie z nauczycielkami z naszej placówki postanowiły podjąć działania w tym zakresie opracowując program adaptacyjny dzieci nowoprzyjętych do przedszkola „ Wsparcie na starcie”.

„Wsparcie na starcie” - to program, który powstał dla potrzeb naszej placówki. Głównym celem programu jest „Tworzenie dzieciom warunków do łatwej adaptacji w przedszkolu”.

Treści programowe programu koncentrują się na problemach związanych z :

1. Poznaniem i rozumieniem siebie ( własnym dziecka ) i świata.
2. Nabywaniem umiejętności w toku działalności praktycznej.
3. Odnajdywaniem miejsca w grupie.
4. Budowaniem systemu wartości

To wszystko jest możliwe do zrealizowania w solidnej, systematycznej pracy nauczycieli i specjalistów z dziećmi, wspieranej pełną akceptacją i wsparciem rodziców ( opiekunów ) dzieci. Dla rodziców (opiekunów) dzieci uczęszczających do naszego przedszkola powstała Grupa Wsparcia, która jest prowadzona przez psychologa, logopedę, pedagoga oraz nauczycieli z naszego przedszkola. Dużo tematów, poruszanych na spotkaniach grupy wsparcia, dotyczy właśnie adaptacji dziecka do nowych warunków społecznych (przedszkola, a później, również, i szkoły), profilaktyki i łagodzenia objawów lęku separacyjnego, trudnych zachowań i aktualnych potrzeb psychofizycznych dzieci w różnym wieku. Ogromna rola w tej kwestii przypada na okres pierwszego kontaktu z grupą rówieśniczą, zaspokojeniu podstawowego, pierwszego poczucia bezpieczeństwa w zakresie kontaktów społecznych.

Uwieńczeniem całego procesu adaptacyjnego naszych wychowanków jest uroczyste „Pasowanie na Przedszkolaków”, które odbywa się kiedy kończy się okres adaptacyjny dzieci. Jest to uroczystość wzniosła, niezwykle ważna dla wszystkich, w której uczestniczą dzieci, rodzice, nauczyciele, specjaliści, a ceremonii pasowania dokonuje sam dyrektor.

PLAN PRACY PRZEDSZKOLA NA ROK SZKOLNY 2021/2022

Program „Nie jestem kRuchy”

Opracowanie: mgr Dorota Pruś, mgr Agnieszka Lis-Błasiak

Program „Nie jestem kRuchy” koreluje z obowiązującą podstawą programową wychowania przedszkolnego określoną w Rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 14 lutego 2017 r. w sprawie podstawy programowej wychowania przedszkolnego oraz podstawy programowej kształcenia ogólnego dla szkoły podstawowej, w tym dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym, kształcenia ogólnego dla branżowej szkoły I stopnia, kształcenia ogólnego dla szkoły specjalnej przysposabiającej do pracy oraz kształcenia ogólnego dla szkoły policealnej oraz z Rozporządzeniem Ministra Edukacji Narodowej z dnia 21 czerwca 2012 r. w sprawie dopuszczania do użytku w szkole programów wychowania przedszkolnego i programów nauczania oraz dopuszczania do użytku szkolnego podręczników(Dz. U. poz. 752).

Program „Nie jestem kRuchy” koreluje również z drugim kierunkiem polityki oświatowej państwa w roku szkolnym 2021/2022, którego wskazania obejmują: kształtowanie właściwych postaw szlachetności, zaangażowania społecznego i dbałości o zdrowie.

Zawarte w programie treści zostały zaadoptowane do specyfiki kształcenia dzieci w wieku przedszkolnym w tym dzieci o specjalnych potrzebach edukacyjnych w warunkach przedszkola integracyjnego, uwzględniając jego bazę lokalową i specjalistyczne wyposażenie.

Wstęp

Przedszkole Integracyjne ma na celu stworzenie naturalnej grupy, w której uczą się i wychowują dzieci o specjalnych potrzebach edukacyjnych wspólnie ze zdrowymi. Dziecko może właściwie rozwijać się, jeśli czuje się bezpieczne i szczęśliwe. Prawidłowy kontakt emocjonalny z wychowankiem stanowi podstawę oddziaływań pedagogicznych. Przedszkole ma być drugim domem gdzie chętnie się przychodzi. Dlatego też pedagodzy powinni dobrze poznać każdego z podopiecznych i widzieć sens wspólnych wzajemnych oddziaływań. Przedszkole Integracyjne ma stwarzać okazję do indywidualnego i wspólnego działania w formie dowolnej i kierowanej aktywności.

Istotą integracji jest:

-podmiotowe traktowanie dziecka, liczenie się z jego potrzebami

-wyzwalanie pozytywnego, wzajemnego stosunku dzieci w grupie, co sprzyja uczeniu się

-kształtowanie „odruchu serca”, liczenie się z innymi, kształtowanie uczuć humanitarnych, a nie tylko zdobywanie wiedzy za wszelką cenę

-nieporównywanie dzieci z innymi rówieśnikami, lecz z samym sobą, jego wcześniejszym stanem psychoruchowym; dostrzeganie postępów

Głównym zadaniem przedszkola integracyjnego jest nauczenie wzajemnych interakcji dzieci niepełnosprawnych i zdrowych oraz przygotowanie ich do życia w naturalnej grupie. Wiązałoby się to z maksymalnym usamodzielnieniem dzieci niepełnosprawnych, by w przyszłości jako odrębna jednostka w jak najlepszym stopniu funkcjonowały w społeczeństwie.

Zdrowe dzieci od najmłodszych lat mają szansę uczyć się odpowiedzialności za drugiego człowieka. Dziecko pozostanie w przyszłości takie, jak ukształtujemy je od najmłodszych lat. Poprzez przebywanie w niejednorodnej grupie, wśród słabszych, dostrzega nie tylko potrzeby chorego, niepełnosprawnego kolegi i wychodzi im naprzeciw, lecz taką postawę przenosi na otaczającą go rzeczywistość-rodzinę, znajomych, przyrodę. Nie osiągniemy tego poprzez stosowanie nacisku, by uzyskać pożądane zachowania. Tylko małe dziecko traktuje inność fizyczną czy intelektualną w sposób naturalny i poprzez naturalne sytuacje uczy się akceptacji drugiego słabszego kolegi.

Codzienne czynności są okazją do wzajemnej pomocy i życzliwości. Przykładem są posiłki odbywające się przy jednym stole, gdzie nie ma pośpiechu i panuje miła atmosfera. Dziecko niepełnosprawne siedzi obok zdrowego, co przyczynia się do wzajemnego pomagania i współdziałania. Program pracy dydaktyczno-wychowawczej nie może być sztywno traktowany, lecz z uwagi na przebywanie w grupie dzieci z różnymi niepełnosprawnościami , w tym intelektualnymi, dopuszcza się różne zmiany i zawsze może być realizowany w sposób elastyczny. Najważniejsze, by w czasie zajęć dostrzec każde dziecko i jego możliwości. Program pracy też jest dostosowany do dziecka niepełnosprawnego, by mogło ono rozwijać się i uwierzyć we własne siły. Nauczyciel nie powinien sztywno trzymać się wcześniej opracowanego konspektu, gdyż to dzieci czasami mogą wyznaczyć dalszy przebieg zajęć, wykazując zainteresowanie pewnymi zagadnieniami. Nauczyciel ma stwarzać korzystne sytuacje uczenia się wielozmysłowego oraz stwarzać właściwe warunki dla poszczególnych wychowanków. Należy dostrzegać każde dziecko z osobna, a nie tylko grupę jako całość. Zawsze uwzględnić potrzeby grupy integracyjnej, a więc heterogenicznej. Aby zaradzić pojawiającym się trudnościom szczególnie u dzieci niepełnosprawnych, nauczyciele współpracujący w grupie powinni często wymieniać swoje spostrzeżenia o wychowankach i programować wspólne ustalenia odnośnie dalszych działań edukacyjnych, wychowawczych i psychoedukacyjnych.

Cele programu

Cele główne

- stwarzanie optymalnych warunków edukacyjnych dla dzieci niepełnosprawnych i pełnosprawnych, służących pełnemu rozwojowi psychicznemu, społecznemu, intelektualnemu oraz fizycznemu na miarę możliwości dziecka i przygotowanie go do życia codziennego,

- stwarzanie odpowiednich warunków służących zaspokajaniu potrzeb dziecka niepełnosprawnego, stymulujących uczenie się we wszystkich sferach rozwoju: umysłowego, społecznego, emocjonalnego oraz fizycznego,

- dobieranie odpowiednich treści do podejmowanych działań edukacyjnych – terapeutycznych, stymulacyjnych, by dzieci osiągnęły jak największą samodzielność w podstawowych obszarach funkcjonowania tj. w obszarze samodzielności, uspołecznienia, komunikacji, zabawy, rozwoju funkcji poznawczych oraz aby przygotować je do podjęcia edukacji w różnych typach szkół.

Cele szczegółowe

1. Poszerzanie wiedzy i rozwijanie empatii wszystkich dzieci w zakresie wspólnego funkcjonowania w przedszkolu z dziećmi niepełnosprawnymi.

2. Przeciwdziałanie przejawom niezrozumienia potrzeb rówieśników i nietolerancji wśród dzieci.

3. Budowanie i wzmacnianie motywacji do podejmowania różnych form aktywności ze szczególnym uwzględnieniem aktywności fizycznej.

4. Wspomaganie rozwoju umiejętności komunikowania się z otoczeniem i nabywanie języka.

5. Kształtowanie pozytywnego stosunku do otaczającego świata.

6. Rozwijanie poczucia własnej wartości, samoocena.

7. Wzmacnianie więzi emocjonalnej z rodziną oraz najbliższym środowiskiem dziecka.

8. Stwarzanie dzieciom warunków do odkrywania siebie i innych przez własne działanie.

9.Umożliwianie dzieciom dokonywania wyborów i przeżywanie pozytywnych efektów własnych działań.

10.Uczenie dzieci rozwiązywania sytuacji trudnych na zasadzie kompromisu i uwzględniania potrzeb innych.

11. Tworzenie odpowiednich warunków wyzwalających motywację dziecka do podejmowania działań i zachowań sprzyjających integrowaniu się w przedszkolu.

12. Nawiązanie bliskiego kontaktu w relacjach: nauczyciel-dziecko, nauczyciel-rodzic.

13. Motywowanie rodziców oraz pracowników przedszkola do zapewnienia optymalnych warunków do pozytywnej adaptacji dziecka. Zaspokajanie bazowych potrzeb dziecka: bezpieczeństwa i bezwarunkowej akceptacji.

14. Psychoedukacja rodziców w zakresie zaspokajania potrzeb dziecka o specjalnych potrzebach edukacyjnych jako jednego z warunków jego optymalnego rozwoju (grupa wsparcia, warsztaty umiejętności wychowawczych).

15. Poznanie oczekiwań rodziców wobec przedszkola i jego roli w procesie terapeutycznym ich dzieci.

16. Rozwój czynności samoobsługowych.

17. Ogólny rozwój procesów poznawczych: pamięć mechaniczna i logiczna, uwaga, spostrzeganie, myślenie przyczynowo-skutkowe na materiale konkretnym, wyobraźnia.

Zasady pracy z dzieckiem o specjalnych potrzebach edukacyjnych:

- Zasada akceptacji dziecka takim, jakie ono jest.

- Zasada podmiotowości i indywidualności łącząca się ściśle z poszanowaniem praw dziecka i jego możliwościami oraz partnerskim podejściem do niego we wszelkich działaniach.

- Zasada refleksyjności polegająca na systematycznym analizowaniu podjętych działań i twórczym modyfikowaniu ich w zależności od postępów i rozwoju dziecka.

- Zasada systematyczności i konsekwencji dająca swym „uporządkowaniem działań” poczucie bezpieczeństwa, przewidywalność zdarzeń, a przez to szansę na przygotowanie się do nich oraz poczucie niezależności i wzmocnienie poczucia własnej wartości.

- Zasada komfortu psychicznego wymagająca pozytywnych stosunków między dzieckiem a pracującym z nim nauczycielem.

- Zasada współpracy z innymi osobami uczestniczącymi w realizacji programu.

Formy pracy z dzieckiem:

- Indywidualna

- W małych grupach

- Grupowa

Metody pracy z dzieckiem:

- Metody oglądowe oparte na obserwacji, które pozwalają dziecku zapoznać się z rzeczywistością, zjawiskami i wydarzeniami.

- Metody słowne: opowiadania, opisy, pogadanki, praca z książką

- Metoda zabawy: manipulacyjne, ruchowe, konstrukcyjne, tematyczne

- Metoda gier dydaktycznych:

• metoda stymulacyjna(sztuczne wytwarzanie fragmentu rzeczywistego)

• metoda sytuacyjna(stwarzanie sytuacji i przewidywanie następstw)

• metoda inscenizacji(odtwarzanie wydarzeń, które miały miejsce i stwarzanie problemów)

• giełda pomysłów „burza mózgów”(wysuwanie śmiesznych pomysłów, stawianie hipotez i rozwiązywanie problemów)

- Metoda uczenia się przez naśladownictwo:

• naśladownictwo grupowe i statyczne(wychowanie fizyczne, rytmika, plastyka, technika, czynności samoobsługi)

• naśladownictwo werbalne(kształcenie i nauka mowy)

• naśladownictwo zachowań, charakterów i postaw

- Drama i techniki parateatralne: pozwalają na otwarcie się, sprzyjają poznaniu i rozwijaniu możliwości dziecka.

Elementy metod:

-W. Sherborne, czyli Metoda Ruchu Rozwijającego: ma właściwości relaksu, bezpieczeństwa, oparta jest na zabawie. Dostarcza psychicznych i fizycznych doznań, które pobudzają świadomość ciała, kontrolę nad nim.

-M. i Ch.Knill

-stymulacji polisensorycznej czyli uczenie polisensoryczne

-Metoda Dobrego Startu

-instrumentalna, czyli pozytywne wzmacnianie poprawnych form zachowania się i osiągnięć po udanym wykonaniu zadania

-ruchowe dla lepszej sprawności ruchowej, koordynacji i orientacji w przestrzeni oraz w formie przerywników zajęć i ćwiczeń

-metody i techniki relaksacyjne skierowane na pokonanie dyskomfortu psychicznego oraz zniesienie napięcia emocjonalnego

-terapeutyczne (bajkoterapia, muzykoterapia, artterapia)

Zgodnie z celami szczegółowymi w programie „Nie jestem kRuchy” należy uwzględnić następujące działy tematyczne:

1. Zajęcia, ćwiczenia i zabawy rozwijające umiejętności społeczne, eliminujące zachowania niepożądane, w tym pokonanie lęków oraz wzmacniające wiarę w siebie i swoje możliwości. Stabilizacja emocjonalna.

A. Umiejętności społeczne:

a)współżycie w grupie rówieśniczej:

-werbalne komunikowanie swoich potrzeb oraz zwracane się o pomoc do innych,

-posługiwanie się zwrotami grzecznościowymi,

-włączanie do aktywnego udziału w zajęciach i zabawach grupowych,

-stwarzanie sytuacji wymagających kontaktu z rówieśnikami, nawiązywanie interakcji społecznych poprzez pracę w grupach, uczestniczenie w zabawach i grach,

-proponowanie podjęcia zabawy, okazania pomocy koledze,

-ćwiczenie sposobu prawidłowego dołączania się do wspólnych zabaw i działań.

b) przestrzeganie reguł, norm i zasad obowiązujących podczas wspólnych działań:

-nauka gier stolikowych i zespołowych-przestrzeganie obowiązujących reguł i zasad,

-konsekwencja w egzekwowaniu przestrzegania ustalonych norm, zasad i reguł

B. Eliminowanie zachowań niepożądanych , w tym pokonanie lęków:

-pozytywne wzmacnianie zachowań pożądanych,

-eliminowanie zachowań autostymulujących, nadpobudliwości, lęków, nieadekwatnych reakcji emocjonalnych,

-układanie, słuchanie i odgrywanie bajek terapeutycznych,

-malowanie relaksacyjne,

-ćwiczenia i treningi relaksacyjne przy muzyce,

-pokazanie sposobów właściwego rozładowania negatywnych emocji,

-uświadomienie sobie emocji własnych i innych, dostrzeganie ich właściwych przyczyn, rozwój empatii,

-zabawy interpersonalne typu: „Czarne-białe”, „Dobre-złe”, „Kwiatek-kolec” itd.

C. Wzmocnienie pozytywnej samooceny oraz wiary w siebie i swoje możliwości:

-ćwiczenia metodą „Drabinka”,

-stwarzanie sytuacji w których dziecko pełni społecznie ważną i pożądaną rolę,

-pozytywne wzmacnianie sukcesów dziecka,

-metody teatralne skierowane na rozwój empatii i pokonanie nieśmiałości,

-Bajkoterapia: słuchanie, utożsamianie się oraz odtwarzanie zachowań i charakterów.

D. Stabilizacja emocjonalna:

-wzmacnianie poczucia bezpieczeństwa oraz komfortu psychicznego,

- techniki relaksacyjne i aktywizujące,

-Muzykoterapia, Artterapia oraz Bajkoterapia.

2. Sytuacje i zabawy rozwijające czynności samoobsługowe:

A. Ubieranie i rozbieranie się:

B. Mycie się:

C. Spożywanie posiłków:

D. Korzystanie z toalety:

3. Ćwiczenia, zabawy i zajęcia skierowane na rozwój procesów poznawczych:

A. Ćwiczenia i zabawy na rozwój pamięci mechanicznej i logicznej:

B. Zabawy i zadania na rozwój uwagi:

C. Ćwiczenia i zadania na rozwój spostrzegania:

D. Zabawy rozwijające myślenie przyczynowo-skutkowe i logiczno-matematyczne:

E. Rozwój wyobraźni: wszelkie możliwe rodzaje aktywności.

SPODZIEWANE EFEKTY:

W zakresie współżycia w grupie :

Dziecko:

-wyraża swoje emocje w sposób dla nas zrozumiały

-zwraca się do nauczyciela o pomoc

-przestrzega zasad zgodnej zabawy

-zna konsekwencje swojego postępowania

-nie zachowuje się agresywnie i autoagresywnie

W zakresie zdrowia:

-przestrzega podstawowych zasad higieny

-uczestniczy w zabawach i spacerach

W zakresie bezpieczeństwa:

-dostrzega sytuacje, które zagrażają zdrowiu i bezpieczeństwu innych

- zwraca się o pomoc i tę pomoc otrzyma

W zakresie kultury osobistej:

-grzecznie siedzi przy stoliku

- estetycznie spożywa posiłek

DZIAŁANIA:

1.Określenie praw dziecka

Prawa dziecka w naszym przedszkolu:

-akceptacji takim jakim jest

-miłości -szacunku

-zaspokojenia potrzeb fizycznych i psychicznych

-opieki i ochrony

-spokoju i samotności ,gdy tego potrzebuje

-wyrażania niezadowolenia

-indywidualnego procesu rozwoju

-własnego tempa rozwoju -zabawy

-doświadczania konsekwencji własnego zachowania

2.Określenie obowiązków dziecka

Dziecko w naszym przedszkolu ma obowiązek:

-przestrzegać reguł i zasad obowiązujących w grupie

-w sposób bezpieczny korzystać z zabawek

-respektować polecenia dorosłych

-porządkować miejsce pracy i zabawy

3.Określenie systemu kar i nagród

Nagrody: -

pochwała i uznanie

-nagroda rzeczowa (naklejka, ulubiona zabawka, dyplom)

Kary:

-upomnienie słowne

-czasowe wyłączenie z zabawy

-naprawa zniszczenia

4. Określenie norm współżycia w grupie

Ustalenie zasad dotyczących:

-bezpieczeństwa

-sposobów korzystania z zabawek, pomocy, materiałów,

-wspólnej zabawy

-udziału w zajęciach

- przestrzegania rozkładu dnia przedszkola i planu dziennej aktywności

5. Przedstawianie rodzicom zamierzeń dydaktyczno-wychowawczych

WSPÓŁPRACA Z RODZICAMI:

-zebrania rodziców

-zajęcia otwarte z udziałem rodziców

-współdziałanie podczas organizacji imprez i wycieczek

-współpraca przy realizacji indywidualnych programów edukacyjno-terapeutycznych -pedagogizacja rodziców

-grupa wsparcia

-konsultacje ze specjalistami

EWALUACJA PROGRAMU:

1. Ewaluacja programu autorskiego „Nie jestem kRuchy” ma na celu sprawdzenie przydatności programu, ocenę jakie korzyści przyniosła dzieciom realizacja programu.

2. Ewaluacja dokonywana będzie pod koniec roku szkolnego 20221/2022 (ewaluacja podsumowująca).Do oceny skuteczności programu „Nie jestem kRuchy” posłużą następujące wskazówki:

• stopień zaangażowania dzieci

• wnioski wyciągane z doświadczeń i obserwacji

• rozmowy z wychowankami

• rozmowy z rodzicami/opiekunami prawnymi

• zbieranie informacji od innych nauczycieli/specjalistów

• ankieta dla rodziców

3. Po dokonaniu ewaluacji program zostanie zmodyfikowany i realizowany w kolejnych latach.

Program innowacji pedagogicznej - „Niecodzienne spotkania z porami roku”

Opracowanie: mgr Maria Iskra-Kochowska

Wstęp

W przedszkolu jest wiele okazji do rozbudzania wrażliwości ekologicznej. Dzieci mogą zaznajomić się ze światem roślin, zwierząt, z przyrodą nieożywioną – a także nauczyć się dostrzegać i przeżywać jej piękno. Edukacja ekologiczna dziecka polega więc na łączeniu ze sobą szeregu elementów związanych z codziennym życiem.

Rozwój aktywności dziecka przedszkolnego uwarunkowany jest przede wszystkim możliwością zaspokajania jego potrzeb i zainteresowań. Treści przyrodniczo – ekologiczne w sposób szczególny tą aktywność wyzwalają, pobudzając dziecko do działania, rozwijają jego osobowość. Aby więc osiągnąć pozytywne rezultaty w działalności ekologicznej – należy dzieciom stwarzać okazje do: obserwowania i oglądania, poznawania i przeżywania, doświadczania i badania, wypowiadania się oraz działania i tworzenia. Wiedza z zakresu ekologii to przede wszystkim problemy i odpowiedzi na pytania; Dlaczego?, Co by się stało gdyby?, Jak to się stało?, Co było przyczyną?.

Mając na uwadze to, że efekty edukacji ekologicznej w znacznej mierze zależą od tego, w jakim wieku zostanie rozpoczęty ten proces, opracowana została innowacja pedagogiczna „Niecodzienne spotkania z porami roku”.
Program spotkań z uwzględnieniem zmieniających się pór roku będzie prowadzony we wszystkich grupach przedszkolnych.

Założenia innowacji

Innowacja zakłada prowadzenie zajęć zgodnie z podstawą programową wychowania przedszkolnego. Innowacja zgodna jest z koncepcją pracy w Przedszkolu Integracyjnym nr 9 w Tarnobrzegu. Innowacją zostały objęte dzieci 3, 4, 5, 6-letnie biorące udział w cyklu niecodziennych spotkań z porami roku.

Uzasadnienie potrzeby innowacji

Zgodnie 6 kierunkiem realizacji polityki oświatowej państwa w roku szkolnym 2021/2022, którego wskazania obejmują wzmocnienie edukacji ekologicznej oraz rozwijanie postawy odpowiedzialności za środowisko naturalne opracowany został program spotkań dotyczących kształtowania postaw ekologicznych dzieci w wieku przedszkolnym. Spotkania mają na celu ukazanie zmian zachodzących w przyrodzie a także przekazanie wiedzy z zakresu troski o przyrodę. Program ma również na celu stymulowanie szeroko pojętego rozwoju- umiejętności komunikowania się, rozwijania wyobraźni, samodzielności, umiejętności twórczej zabawy, pracy, poszukiwania.

Data rozpoczęcia innowacji i przewidywany czas innowacji

27.09. 2021 – 30.06. 2022

Wdrażający innowację

mgr Maria Iskra – Kochowska

Cele ogólne

• Rozwijanie zainteresowań przyrodniczych

• Wdrażanie dzieci do poszanowania środowiska naturalnego

• Stymulowanie ogólnego rozwoju dziecka

• Wyrabianie postaw proekologicznych

• Kształtowanie zmysłu estetyki- dostrzeganie piękna otaczającego świata

• Kształtowanie umiejętności wyciągania wniosków na podstawie obserwacji

• Wyrabianie umiejętności odbioru i oceny zjawisk atmosferycznych

• Kształtowanie wrażliwości na świat natury

• Rozbudzanie gotowości do samodzielnej obserwacji przyrody, rozpoznawanie cech charakterystycznych dla pór roku- pogłębienie doświadczeń i przeżyć związanych z przyrodą

• Uczenie się nawiązania kontaktu z innymi poprzez wspólną zabawę

• Kształtowanie właściwych nawyków żywieniowych

• Rozwijanie relacji społecznych

• Integracja grupy rówieśniczej

• Rozwijanie mocnych stron dziecka

• Wyzwalanie i rozwijanie różnych sposobów twórczej ekspresji

• Kształtowanie samodzielności w działaniu

Metody pracy

• Metody oglądowe - oparte są głównie na obserwacji i pokazie. Są wykorzystywane w czasie spacerów, wycieczek, czy oglądaniu różnego rodzaju ilustracji.

• Metody słowne - wykorzystywane są podczas słuchania różnych utworów literackich takich jak wiersze, opowiadania, zagadki, czy bajki.

• Metody czynne, do których zaliczamy:

• Metodę samodzielnych doświadczeń dziecka, polegającą na stwarzaniu dziecku warunków do spontanicznej zabawy, swobodnego wypowiadania się oraz ułatwianiu nawiązywania kontaktów z otoczeniem społecznym, przyrodniczym oraz ze sztuką.

• Metodę kierowania własną działalnością dziecka, polegającą na inspirowaniu spontanicznej działalności dziecka przy użyciu zachęty, sugestii, czy też podsunięciu pomysłu oraz rozwijaniu zainteresowań dzieci.

• Metodę zadań stawianych dziecku, polegającą na samodzielnym rozwiązywaniu zadań proponowanych przez nauczyciela.

• Metodę ćwiczeń utrwalających, polegającą na systematycznym ćwiczeniu nabytych przez dzieci umiejętności.

• Metoda Pedagogiki Zabawy

Pedagogika zabawy to przede wszystkim tańce wyzwalające u dzieci aktywność ruchową oraz zabawy integracyjne pomagające przezwyciężać dziecięce lęki i obawy. Bawiąc się i  tańcząc dziecko przeżywa ogromną radość i zadowolenie. Uczucia te pomagają osiągnąć harmonię i zwiększają poczucie przynależności do grupy.

Oczekiwane rezultaty

• Dostrzeganie zmian zachodzących w przyrodzie związanych z następstwem pór roku

• Umożliwienie zdobywania i poszerzania wiedzy i umiejętności, które są konieczne dla ochrony środowiska i poprawy jego stanu,

• Kształtowanie pełnej i wieloaspektowej świadomości na temat środowiska naturalnego

• Tworzenie proekologicznych wzorców zachowań oraz kształtowanie postaw, wartości i szacunku do przyrody

• Rozumienie istoty zjawisk atmosferycznych oraz kształtowanie umiejętności ich właściwego oceniania

• Wychowanie do poszanowania roślin i zwierząt

• Dzielenie się zdobytą wiedzą i doświadczeniami w środowisku rówieśniczym i rodzinnym

• Wzrost samodzielności w działaniu

• Poprawa komunikacji w grupie przedszkolnej- integracja grupy podczas wspólnego przeżywania spotkania

Narzędzia ewaluacji

• Wywiady- zbieranie opinii dzieci oraz nauczycieli

• Zadania kierowane do dzieci wymagające praktycznych umiejętności

• Obserwacji zaangażowania w zajęcia,

• Karty pracy,

• Wytwory dziecięcej działalności,

• Końcowa prezentacja podsumowująca cykl spotkań (zakres wiedzy dzieci)

• fotografii zamieszczanych na stronie przedszkola
  

Plan wdrażania innowacji

I. Cykl spotkań związanych z porą roku - Jesień
Termin spotkania - Wrzesień 2021

1. Tematy spotkań: „Grzyby jadalne i trujące. Szanujemy las.”

2. Cykl spotkań związanych z porą roku - Zima

1. Termin spotkania- Styczeń 2022

1. Tematy spotkania: „Właściwości śniegu i lodu. Pomagamy zwierzętom w zimie”

2. Termin spotkania- Luty 2022

2. Tematy spotkania: „Oszczędzamy energię- prezentacja multimedialna”

2. Cykl spotkań związanych z porą roku - Wiosna

1. Termin spotkania - Kwiecień 2022

1. Tematy spotkań: „Kwiaty wiosenne. Wiosenne bukiety”

2. Termin spotkania - kwiecień/maj 2022

2. Tematy spotkania: „Dbamy o środowisko”

2. Cykl spotkań związanych z porą roku - Lato

1. Termin spotkania - Czerwiec 2022

1. Tematy spotkań: „Letnie owoce”

2. Zakończenie cyklu spotkań- koniec czerwca 2022
   

1. Podsumowanie, prezentacja multimedialna „Czego nauczyliśmy się od Pór Roku?”

Realizacja innowacji pedagogicznej

Realizacja cyklu spotkań opiera się o opracowanie scenariuszy oraz kart pracy i przeprowadzeniu zajęć dotyczących każdej pory roku we wszystkich grupach wiekowych. Scenariusze zajęć wraz z kartami pracy do uzupełnienia dla poszczególnych grup wiekowych znajdują się w załącznikach.

PLAN WSPÓŁPRACY  Z RODZICAMI
PRZEDSZKOLA INTEGRACYJNEGO NR 9 W TARNOBRZEGU
na rok szkolny 2021/2022

Cel główny:

zachęcanie rodziców do współpracy w atmosferze zrozumienia i sympatii, ostrzeganie ich jako cennych partnerów oraz umożliwienie im udziału w tworzeniu warunków do wszechstronnego i harmonijnego rozwoju dzieci.  

Cele szczegółowe:

• Stwarzanie partnerskich relacji między rodzicami, a nauczycielami w zakresie odpowiedzialności za proces wychowawczy dzieci.
• Wzmacnianie więzi rodzinnych i relacji międzypokoleniowych.
• Włączanie rodziców dzieci do życia grupy i przedszkola.
• Angażowanie rodziców w prace użyteczne na rzecz przedszkola.
• Podnoszenie opinii rodziców na temat funkcjonowania placówki oraz oczekiwań względem przedszkola.

ZADANIA :

1. Zorganizowanie zebrania ogólnego oraz zebrań grupowych o charakterze integracyjnym.
2. Pedagogizacja rodziców.
3. Współpraca z rodzicami w celu wzmacniania efektów kształcenia.
4. Współdziałanie rodziców i nauczycieli w rozwiązywaniu problemów wychowawczych dzieci.
5. Współudział rodziców w życiu i pracach na rzecz przedszkola.
6. Współudział rodziców w doskonaleniu bazy materialnej przedszkola, grupy.  

PLAN WSPÓŁPRACY  ZE ŚRODOWISKIEM LOKALNYM
na rok szkolny 2021/2022

 Cele główne:

• Integracja ze środowiskiem lokalnym.
• Kształtowanie poczucia własnej wartości dziecka jako członka społeczności lokalnej.
• Promowanie osiągnięć przedszkola, dzieci i nauczycieli.
• Kształtowanie u dzieci chęci poznawania świata.

Cele szczegółowe:

• Kształtowanie postaw społecznych , odpowiedzialności za drugiego człowieka, tolerancji, empatii, uwrażliwienie na potrzeby innych i pomoc potrzebującym.
• Rozwój zainteresowań i zdolności dzieci.
• Otwartość w kontaktach z rówieśnikami i dorosłymi.
• Prezentowanie umiejętności, wiedzy i osiągnięć.
• Rozwijanie zainteresowań u dzieci teatrem, sztuką oraz muzyką.
• Rozwijanie i kształtowanie umiejętności kulturalnego zachowania w różnych sytuacjach oraz miejscach użyteczności publicznej.

Partnerska, właściwie zorganizowana współpraca ze środowiskiem lokalnym, sprawia,że placówka przedszkolna staje się ,,Przedszkolem otwartym na potrzeby dzieci."

Przedszkole współpracuje z następującymi instytucjami i organizacjami, takimi jak:

• Miejska Biblioteka Publiczna
• Policja
• WORD
• Straż Pożarna
• Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna
• Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej
• Ośrodek Zdrowia
• Tarnobrzeski - Środowiskowy - Dom Kultury
• Lokalne Punkty Usługowe
• Parafia
• Nadleśnictwo
• Schronisko św. Franciszka
• Muzeum Historyczne Miasta Tarnobrzeg
• MOSiR

PLAN WSPÓŁPRACY  PRZEDSZKOLA INTEGRACYJNEGO
ZE SZKOŁĄ PODSTAWOWĄ NR 9 im. JANA PAWŁA II w TARNOBRZEGU
na rok szkolny 2021/2022

ZADANIA:

1. Zwiedzanie Szkoły Podstawowej nr 9,,Pierwsze spotkanie ze szkołą" - spotkanie z dyrekcją szkoły, sekretarką.  Zwiedzanie pomieszczeń szkolnych ( zapoznanie z ich przeznaczeniem - szatnia, świetlica, stołówka, łazienka).
2. Spotkania integracyjne w szkole; - gry i zabawy sportowe na boiskach szkolnych i placu zabaw.
3. Zapraszanie uczniów na okazjonalne uroczystości, przedstawienia ( śpiewanie kolęd, jasełka ).
4. Udział w konkursach i wystawach prac dzieci organizowanych przez szkołę.
5. Zaproszenie nauczyciela nauczania początkowego na spotkanie z rodzicami. Referat ,, Jak pomóc dziecku przezwyciężyć stres związany ze szkołą."
6. ,,Będę ucznim"- udział w pierwszej lekcji. Zapoznanie z wyglądem sali lekcyjnej, podjęcie zadań edukacyjnych proponowanych przez nauczyciela.
7. ,,Dziecko w świecie wirtualnym"- spotkanie z nauczycielem informatyki uczącym w szkole.

Jak pracować z dziećmi w przedszkolu, czyli o metodach pracy.

Wiek przedszkolny jest bardzo ważnym okresem w życiu każdego dziecka. Jest to czas konstruowania własnego „Ja”, czas tworzenia kontaktów z innymi ludźmi, czas budzenia się uczuć do innych ludzi. Dziecko w wieku przedszkolnym wymaga szczególnej troski, należy więc dbać o jego rozwój i budować fundament do późniejszej nauki szkolnej.

Dzieci w tym wieku stosunkowo łatwo poddają się działaniom wspomagającym ich rozwój. Każde dziecko rodzi się wszechstronnie uzdolnione, z pełną możliwością rozwoju we wszystkich kierunkach, potencjalną inteligencją, zadatkami na rozwijanie twórczości oraz dużym talentem społecznym. Trzeba zatem stworzyć mu możliwość maksymalnego rozwoju. To my – dorośli, rodzice i nauczyciele powinniśmy odgrywać znaczą rolę w zapewnieniu im pełnej samorealizacji. Pomagając dziecku w drodze do wspaniałej przyszłości wzbogacamy nie tylko świat dziecka, ale także swój własny.

Współczesna edukacja przedszkolna kładzie nacisk na nowy styl pracy z dzieckiem. Nauczyciel traktuje dziecko jak partnera, pomaga mu w indywidualnym rozwoju, wskazuje, w jakim kierunku rozwój ten może i powinien zmierzać. W tym celu działania edukacyjne nauczyciela powinny być skierowane na stosowanie różnorodnych metod w pracy dydaktyczno – wychowawczej. Kierowane są one ku dziecku, jego wychowaniu oraz prawidłowemu i wszechstronnemu rozwojowi. Wychodzą one naprzeciw ogólnym potrzebom życia społecznego  i gospodarczego oraz związanej z tym sytuacji rodziny.

Stosowane w przedszkolu metody prowadzenia zajęć odnoszą się do sposobów pracy nauczyciela z dziećmi i służą realizacji wyznaczonych celów zajęć. Można wyodrębnić trzy grupy metod: oglądowe, słowne oraz praktycznego działania. Przenikają się one wzajemnie i rzadko występują w swojej czystej postaci. Jednak niektóre z nich są dominujące w konkretnych rodzajach zajęć.

Warto przy tym zaznaczyć, że metoda oglądowa opiera się na obserwacji i pokazie przejawia się podczas spacerów, wycieczek, czy oglądania różnego rodzaju ilustracji. Zaś metoda słowna  wykorzystywana jest w czasie słuchania różnego rodzaju utworów literackich: wierszy, opowiadań, bajek.

Obok metod działań odnoszących się do organizacji pracy nauczyciela można wyodrębnić metody odnoszące się do działań dziecka związanych z procesem uczenia się. Przedstawiają one możliwości wielostronnego uczenia polegającego na:

• przyswajaniu (podanego, gotowego materiału),
• odkrywaniu (nowych wiadomości podczas rozwiązywania problemów oraz samodzielnego poszukiwania),
• przeżywaniu (różnorodnych treści i wartości),
• działaniu (polegającym na zmienianiu rzeczywistości i samego siebie poprzez sprawdzanie wiadomości w praktyce.).

Wielostronne uczenie się przeciwstawia się jednostronnemu uczeniu się, czyli nauczaniu opartemu głównie na przyswajaniu gotowej wiedzy podanej przez nauczyciela. Takiemu wielostronnemu uczeniu odpowiadają metody nauczania, takie jak:

• metody podające (przyswajanie): opowiadanie, pogadanka, historyjka obrazkowa, wiersze, piosenki, praca z tekstem,
• metody problemowe (odkrywanie): gry dydaktyczne, „burza mózgów”, inscenizacja,
• metody aktywizujące (przeżywanie): drama, wystawa, pokaz,
• metody praktyczne (działanie): ćwiczenia.

Dobór metod zależy od indywidualnych możliwości dzieci oraz od tego, jakie umiejętności zaplanowaliśmy kształcić w danej chwili. Zatem najlepszymi metodami są te, które aktywizują i motywują dziecko oraz umożliwiają praktyczne zastosowanie zdobytej wiedzy.

W codziennej pracy z dziećmi wykorzystuje się różne metody, w tym.:

 METODY AKTYWNOŚCI RUCHOWEJ I TAŃCA:

• Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
• Metoda gimnastyki twórczej (ekspresyjnej) Rudolfa Labana
• Metoda Carla Orffa
• Ćwiczenia rytmiczne
• Metoda aktywnego słuchania muzyki według Batii Strauss.

 METODY AKTYWNE OŻYWIAJĄCE DZIAŁANIA PEDAGOGICZNE:

• Pedagogika zabawy Klanza
• Gry planszowe
• Metoda twórczego myślenia J. Osborne – „Burza mózgów”.

 TECHNIKI PARATEATRALNE:

• Drama
• Technika zmiany ról
• Pantomima
• Teatrzyk kukiełkowy, pacynkowy.

 METODY Z ZAKRESU EDUKACJI MATEMATYCZNEJ:

• Edukacja matematyczna według Edyty Gruszczyk-Kolczyńskiej i Ewy Zielińskiej.

METODY WSPOMAGAJĄCE NAUKĘ CZYTANIA:

• Metoda odimiennej nauki czytania dr Ireny Majchrzak
• Metoda Dobrego Startu Marty Bogdanowicz.

TECHNIKI RELAKSACYJNE: 

• Masaż relaksacyjny
• Muzyka relaksacyjna.

Wszystkie wspomniane metody i techniki służą wspomaganiu wszechstronnego rozwoju dziecka,  rozbudzając jego aktywność twórczą, zapewniając pozytywną motywację do podejmowania zadań, a tym samym rozwijając wiarę we własne siły i możliwości.

Metoda Dobrego Startu

Marta Bogdanowicz

Metoda Dobrego Startu (MDS) należy do metod terapii psychomotorycznej. Została opracowana przez psychologa Martę Bogdanowicz na bazie francuskiej metody Bon Départ. Główny cel MDS to usprawnienie i zintegrowanie działania psychiki i motoryki. Rehabilitacja psychomotoryczna znajduje zastosowanie w przypadku zaburzeń emocjonalnych i mikrozaburzeń motorycznych, które wpływają na trudności w nauce oraz kłopoty z adaptacją dziecka do środowiska szkolnego i rodzinnego. Metoda Dobrego Startu polega przede wszystkim na usprawnianiu funkcji wzrokowych, słuchowych i dotykowo-kinestetyczno-ruchowych oraz na ich wzajemnej integracji.

Zastosowanie Metody Dobrego Startu

U wielu dzieci, szczególnie w wieku szkolnym, daje się zaobserwować fragmentaryczne zaburzenia rozwoju funkcji percepcyjno-motorycznych, np. słuchowych, wzrokowych, motorycznych, lateralizacji, orientacji w przestrzeni i w schemacie własnego ciała, które zaburzają proces nabywania umiejętności czytania i pisania, przyczyniając się do niepowodzeń szkolnych już w pierwszych etapach nauki. W przypadku deficytów parcjalnych, utrudniających naukę, można zastosować różne ćwiczenia korekcyjno-kompensacyjne. Wśród nich znajduje się między innymi Metoda Dobrego Startu Marty Bogdanowicz. Metodę tę nie tylko można potraktować jako formę zajęć wyrównawczych, pozwalających eliminować opóźnienia rozwoju funkcji percepcyjno-motorycznych, ale MDS pełni też rolę profilaktyczną, zapobiegając trudnościom w nauce i stymulującą, która aktywizuje prawidłowy rozwój psychomotoryczny dzieci.

Metoda Dobrego Startu:

• Przygotowuje dzieci do podjęcia nauki szkolnej i procesu nauki czytania i pisania.
• Koryguje zaburzenia percepcji wzrokowej i słuchowej, zaburzenia motoryki, zaburzenia integracji sensorycznej oraz zaburzenia orientacji w schemacie ciała i przestrzeni.
• Stosowana profilaktycznie sprzyja efektywnej nauce.
• Wpływa na rozwój pozaintelektualny dziecka, np. pobudza motywację i twórczość, rozwija dojrzałość społeczną, kształci krytycyzm i uczucia wyższe.
• Pomaga dzieciom leworęcznym usprawnić zdolności manualne i ułatwia proces pisania poprzez wytworzenie nawyku rysowania znaków graficznych od strony lewej ku prawej i kreślenia linii we właściwym kierunku.
• Sprzyja wyrównywaniu dysharmonii u dzieci z normą intelektualną, które mają zdiagnozowaną dysleksję, dysgrafię lub/i dysortografię.
• Jest stosowana jako jedna z form rehabilitacji i terapii dzieci z autyzmem.
• Sprzyja rozwojowi funkcji językowych, spostrzegawczości, motoryki dużej i małej oraz usprawnia czynności analizatorów: wzrokowego, słuchowego i kinestetycznego (czucia ruchu).
• Harmonizuje wszystkie funkcje motoryczne oraz koordynuje słuch, wzrok i ruch.
• Usprawnia uwagę, pamięć, percepcję, wyobraźnię oraz koordynację wzrokowo-słuchowo-ruchową.
• Służy podczas rehabilitacji zaburzeń mowy, np. afazji albo jąkania.
• Usprawnia aparat mięśniowo-kostny (w formie zajęć gimnastycznych).

Struktura zajęć według Metody Dobrego Startu

W Metodzie Dobrego Startu najważniejszą rolę pełnią trzy elementy: słuch, wzrok i ruch (motoryka). Zajęcia według MDS mają zawsze charakter trzyetapowy:

1. zajęcia wprowadzające, na które składają się ćwiczenia orientacyjno-porządkowe (marsz przy muzyce, różne sposoby powitania, zabawy ruchowe, ćwiczenia orientacji w schemacie ciała itp.), nauka piosenki i zabawa „zagadki językowe” w celu rozwijania kompetencji językowych (wyjaśnienie trudnych słów, rozmowa na temat treści piosenki, dzielenie słów na sylaby, głoski i litery itp.);
2. zajęcia właściwe, które dzielą się na:

• ćwiczenia ruchowe – zabawy ruchowe do treści piosenki; należy zacząć od ruchów całego ciała (motoryki dużej), a potem przejść do ruchów precyzyjnych, np. ręki (motoryki małej);
• ćwiczenia ruchowo-słuchowe – angażują analizator kinestetyczny i słuchowy; dzieci mogą wystukiwać rytm słyszanej piosenki, rzucać do siebie woreczkami wypełnionymi grochem w sytuacji usłyszenia określonego słowa w piosence itp.; można używać różnych pomocy, jak: sznurki, szarfy, balony, kolorowe chusteczki, wstążki, gumy;
• ćwiczenia ruchowo-słuchowo-wzrokowe – polegają na odtwarzaniu ruchem wzorów graficznych (figur geometrycznych lub liter) w rytm jednocześnie śpiewanej piosenki; po demonstracji wzoru dziecko uczy się polisensorycznie (wielozmysłowo) przez dotyk, słuch, wzrok i ruch, np. dotyka palcem po fakturze narysowanego wzoru, rysuje wzór palcem w powietrzu, rysuje go na tackach z kaszą itp.;

3. zajęcia końcowe mają charakter ćwiczeń relaksacyjnych (masaż, ćwiczenia oddechowe), wyciszających i wokalno-rytmicznych.

METODA Ruchu Rozwijającego WERONIKI SHERBORNE

Nie zawsze zdajemy sobie sprawę z tego, jak ważny jest ruch w życiu każdego człowieka . Bez ruchu nie byłoby życia . Ruch towarzyszy człowiekowi od narodzin do śmierci , ujawniając się w różnych formach aktywności . Związany jest z życiem codziennym, zaspakaja nasze potrzeby , pomaga wyrazić emocje. Za pomocą ruchu , człowiek wyraża swoje emocje ,nawiązuje kontakt z otaczającą go rzeczywistością, z drugim człowiekiem. Ruch jest przejawem życia . Aktywność fizyczna jest czynnikiem kształtującym organizm człowieka i jego funkcje. Jest podstawowym i naturalnym środkiem porozumiewania się, wychodzącym z centrum naszego ciała, do którego w pierwszym rzędzie sięgają dzieci małe i osoby z utrudnioną komunikacją słowną. Podstawą porozumiewania się za pomocą „ języka ruchów” jest świadomość swojego ciała .

Okres przedszkolny jest szczególnie ważny dla prawidłowego kształtowania rozwoju motorycznego dziecka. Ponieważ aktywność ruchowa pociąga za sobą doskonalenie czynności i funkcji poszczególnych narządów, wzmacnia organizm dziecka , kształtuje i usprawnia wszystkie jego układy : głównie ruchowy i nerwowy, dlatego musimy pamiętać , że ruch jest podstawowym bodźcem rozwojowym, spełniającym funkcję stymulującą . Troska o prawidłowy rozwój fizyczny dziecka , o zapewnienie mu możliwości wszechstronnego ruchu , jest działaniem na rzecz szeroko pojętego zdrowia dziecka – zdrowia fizycznego , psychicznego i społecznego .

Metod Weroniki Sherborne jest metodą niewerbalną, poprawia ona komunikację dziecka z otoczeniem, uaktywniając „język ciała i ruchu”. Ćwiczenia wskazane przez Weronikę Sherborne można stosować z dzieckiem w każdym przedziale wiekowym. Korzystanie tej metody zależy jedynie od naszej inicjatywy i zapotrzebowania.
Zaletą tych zajęć jest to, że potrzebujemy  jedynie dużo wolnej przestrzeni, odpowiednie podłoże (np.: koc, materac) i świeże powietrze. Dzięki tym ćwiczeniom, dzieci uczą się poznawać przestrzeń i odnajdywać w niej, czują się swobodnie i nie obawiają się otoczenia. Stają się mniej zahamowane i bardziej otwarte na sytuacje problemowe. Metoda ta pozwala dzieciom poznać swoje ciało i uczy kontrolować jego ruchy, ułatwia też nawiązywanie kontaktów, uczy empatii. Bardzo ważnym walorem metody W. Sherborne jest to, iż w atmosferze radosnej zabawy umożliwia dzieciom zaspokojenie potrzeb psychicznych (bezpieczeństwa), spokoju, w tym potrzeb  społecznych i poznawczych. Ponadto Ruch Rozwijający pozwala na osiąganie zamierzonych efektów poprze eliminowanie czynników stresujących typu: nakaz, przymus, strach, lęk, obawa

W metodzie Ruchu Rozwijającego W. Sherborne stosuje się trzy grupy ćwiczeń:

- ćwiczenia z „z”-to ćwiczenia ruchowe, w których jeden z partnerów jest bierny, drugi zaś aktywny i opiekuńczy względem niego. W ćwiczeniach tych nie występuje nawiązywanie kontaktu wzrokowego. Ćwiczenia te mają za zadanie budowanie i wzmacnianie wzajemnego zaufania i zrozumienia przy pełnieniu odmiennych, uzupełniających się ról;

- ćwiczenia „przeciw”-to ćwiczenia ruchowe, których celem jest uświadomienie uczestnikom ich własnej siły przy współdziałaniu z partnerem. Te ćwiczenia powinny być pozbawione agresji. Ćwiczenia „przeciwko”, mające charakter zabaw kontaktowych,  dają dzieciom możliwość poznania własnych i cudzych sposobów reagowania, możliwości radzenia sobie w sytuacji konfliktu, uświadomienia emocji. Świadomość ta pozwala kontrolować swoje emocje i zachowania;

- ćwiczenia „razem”-to takie ćwiczenia ruchowe, które wymagają jednakowego zaangażowania partnerów. Ćwiczenia te prowadzą do wytworzenia harmonii i równowagi. Udział w nich wymaga wzajemnego zaufania, zrozumienia, współpracy i równego wkładu wysiłku fizycznego, co jest warunkiem osiągnięcia sukcesu.
W ćwiczeniach tych jest bardzo ważny kontakt wzrokowy między partnerami.

Ćwicząc z dziećmi wg. tej metody musimy wykazać się opiekuńczością, umiejętnością współdziałania i reagowania na potrzeby i możliwości innych.

Metoda M. CH. Knillów - Programy Aktywności Ruchowej

Doznania związane z odczuwaniem dotyku, ruchu, z tzw. bliskimi zmysłami, pojawiają się najczęściej w życiu człowieka, dlatego są mu najlepiej znane, zapewniają skuteczne zaspokajanie potrzeby poczucia bezpieczeństwa. Pozwalają na zdobywanie informacji na temat swojego ciała, wyodrębnianie go z otoczenia, a co za tym idzie ułatwiają rozwój poznawczy.

Do metod opartych głównie o kontakt z ciałem zaliczyć można m.in. metodę opracowaną przez Mariannę i Christophera Knillów obejmującą programy aktywności noszące tytuły: „Świadomość ciała”, „Kontakt i komunikacja”. Metoda Knillów to próba wykorzystania osiągnięć psychologii rozwojowej do pracy z tymi wszystkimi, którzy niezależnie od wieku i przyczyny zaburzeń nie nawiązują kontaktu z najbliższym otoczeniem. Tkwią w milczącym świecie stereotypów. Są dalecy, ale nadal wrażliwi na nasze komunikaty, podatni na odrzucanie. Bronią swoich granic, ale oczekują pomocy.

Podstawową zaletą opisanej metody jest jej naturalność i prostota. Odwołuje się ona
do znanych z dzieciństwa zabaw i form kontaktu z małymi dziećmi. Programom towarzyszy poparta wiedzą i praktyką wiara w to, że każde dziecko, nawet najbardziej pasywne, można zachęcić do przejawiania aktywności i inicjatywy. Programy są wzbogacone specjalnie skomponowaną muzyką, która dodatkowo stymuluje i podwyższa uwagę. Dziecko czuje się zupełnie bezpiecznie i uczy się – rozpoznając dźwięk sygnaturki na początku aktywności, zna go i wie, co będzie robić. Na końcu aktywności sygnaturka oznajmia mu, że za podjęty „wysiłek” czeka je nagroda np. w postaci ulubionej zabawy.

Zajęcia te są formą aktywności przy muzyce. Każdemu ćwiczeniu odpowiada inny akompaniament i w ten sposób dziecko uczy się przewidywać, co będzie działo się za chwilę, a to właśnie zwiększa jego poczucie bezpieczeństwa. Ćwiczenia są proste, niektóre z nich dziecko potrafi wykonać samodzielnie, np. klaskanie, głaskanie brzucha, wymachiwanie rękoma. Trzeba pamiętać, że towarzyszący terapeuta musi być świadomy skutków własnego podejścia do dziecka. Wzrost dziecięcej inicjatywy nie może czynić go zależnym od dorosłego. Terapeuta szanuje intymność dziecka, jego niechęć dotyku, ale czuwa, by go wesprzeć w momencie, kiedy ono tego chce, bądź potrzebuje.

Celem głównym metody jest poprawa orientacji w schemacie własnego ciała, gromadzenie nowych doświadczeń oraz obudzenie ciekawości i radości eksperymentowania.

Programy Knillów mogą być stosowane, jako metoda służąca poznaniu własnego ciała i umożliwiająca kontakt z otoczeniem, pobudzająca dzieci głębiej upośledzone umysłowo do aktywności i współdziałania, aktywizująca dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym, porządkująca zachowanie dzieci niedostosowanych społecznie.

Program zakłada nawiązywanie kontaktu poprzez dotyk, słowo mówione. Podstawą jest nawiązanie pozytywnego kontaktu emocjonalnego z nauczycielem, akceptacja jego dotyku, wzmacnianie kontaktu werbalnego mimiką lub gestem. „Programy Aktywności” opracowane przez Knillów zawierają cztery programy, oznaczone kolejno numerycznie, Program Wprowadzający oraz Program Specjalny, zaadaptowany dla potrzeb dzieci bardziej niesprawnych fizycznie, oznaczony symbolem SPH. Aktywności zawarte w każdym programie powinny następować kolejno po sobie.

Ćwiczenia grafomotoryczne H. Tymichovej

Ćwiczenia H. Tymichovej wobec dzieci w wieku przedszkolnym spełniają rolę usprawniającą i stymulującą, gdyż wyrabiając pewność i płynność ruchów ręki, wpływają na rozwój motoryki rąk i koordynacji wzrokowo – ruchowej. Tak więc ćwiczenia grafomotoryczne służą przede wszystkim usprawnianiu czynności rysowania, a pośrednio przygotowaniu do nauki pisania i podniesienia poziomu graficznego pisma. Metoda ta daje możliwości wykorzystania różnorodnych technik plastycznych, które urozmaicają proces działania. Jest to więc doskonała zabawa graficzna, w której dzieci otrzymują gotowy wzór (rysunek), który mechanicznie odbijają i powielają rysując, malując, pisząc palcem po śladzie itp.
H. Tymichova zaleca, aby ćwiczenia grafomotoryczne wykonywać w czterech różnych pozycjach:

• postawa stojąca, wzór zamieszczony w płaszczyźnie pionowej,
• postawa stojąca, wzór w płaszczyźnie poziomej,
• postawa siedząca, łokcie uniesione,
• postawa siedząca, przedramię podparte.

Ćwiczenia grafomotoryczne wyrabiają pewność i płynność ruchów ręki, manualność oraz koordynację ruchowo- wzrokową.

Metoda aktywnego słuchania muzyki według Batii Strauss

Istotą tej metody jest chęć przybliżenia dzieciom muzyki klasycznej. Dzieci aktywnie słuchają tzn. słuchając, wykonują proste ruchy rytmiczne siedząc, lub proste ruchy taneczne proponowane przez nauczyciela. W przypadku dzieci młodszych są to proste ruchy ilustracyjne, krótkie opowiadania związane z każdym utworem muzycznym. Poprzez „aktywne słuchanie” dzieci nieświadomie poznają strukturę utworu muzycznego.
Kontakt z muzyką jest dla dziecka źródłem twórczych poczynań, różnorodnych poszukiwań, stymuluje dziecko do samowyrażania się (np. w tańcu, śpiewie). Poprzez kontakt z muzyką rozwijają się u dziecka dodatnie cechy charakteru, zdolności poznawcze, a cała osobowość kształtowana jest harmonijnie i wielostronnie.

Do wartości wychowawczych muzyki można zaliczyć:

• kształtowanie kultury muzycznej,
• doskonalenie smaku,
• rozwijanie umiejętności słuchania,
• rozumienie własnej psychiki, obyczajów, warunków do życia,
• rozbudzanie zainteresowań i sympatii do ludzi,
• kształtowanie umiejętności wypowiadania się,
• odczuwanie piękna,
• oddziaływanie na dyspozycję dziecka do pracy, oraz na pamięć,
• rozwijanie poczucia więzi grupowej,
• rozwijanie samodzielności.

Metoda aktywnego słuchania muzyki według B. Strauss daje dzieciom następujące możliwości:

• uczestniczenie w utworze muzycznym,
• przeniknięcie do struktury całego utworu a w konsekwencji jego radosny i rozumny odbiór,
• kształcenie wyobraźni dźwiękowej,
• odczucie i przeżycie radości wspólnoty tworzenia, dostępnej jak wydawać by się mogło tylko artystom,
• możliwość wystąpienia w roli współwykonawcy lub artysty,
• swobodę w zmianie ról, jakie mają pełnić dzieci w danym utworze muzycznym,

Stara strona przedszkola

Do pobrania plik ze sprawozdaniem finansowym za rok 2018:

sprawozdanie finansowe za 2018

Do pobrania plik ze sprawozdaniem finansowym za rok 2020:

sprawozdanie finansowe za 2020

Do pobrania plik ze sprawozdaniem finansowym za rok 2021:

sprawozdanie finansowe za 2021